Σλαβομακεδονισμός/μακεδονισμός/ψευδομακεδονισμός

Είναι η ολοκληρωτική πολιτική ιδεολογία που άρχισε να αναπτύσσεται στα μέσα του 19ου αιώνα και κορυφώνεται στις ημέρες μας,  και η οποία υποστηρίζει ότι μία ομάδα Σλαβόφωνων κατοίκων της Μακεδονίας ή μία Σλαβική εθνοτική ομάδα είναι άμεσα ή έμμεσα φυσικός και πολιτισμικός απόγονος του αρχαίου Ελληνικού φύλου των Μακεδόνων. Η άποψη αυτή παραποιεί και διαστρεβλώνει συστηματικά το κύριο ρεύμα ιστορίας των Βαλκανίων, παρουσιάζοντας γνωστούς ήρωες, αλλά και γεγονότα, ως «Μακεδονικά». Π.χ ιστορικές προσωπικότητες όπως ο Βούλγαρος Σαμουήλ ή ο Σέρβος Στέφανος Ντουσάν, αλλά ακόμα και ο Ηπειρώτης Γεώργιος Καστριώτης, αλλά και η Βουλγαρική ηγεσία του VMRO κατά την περίοδο προ Βαλκανικών πολέμων(η οποία αποδεδειγμένα είχε πλήρη Βουλγαρική συνείδηση), εμφανίζονται ως «Εθνικά Μακεδόνες»!

Σήμερα αυτή η ιδεολογία εκφράζεται από το πολυεθνικό κράτος της πΓΔΜ, αλλά και Σκοπιανούς της διασποράς και η οποία εκφράζεται μέσω δύο απόψεων ή εθνομύθων:

• Η πρώτη άποψη ή ο πρώτος εθνομύθος είναι όταν οι Σλάβοι των Σκοπίων δηλώνουν ότι είναι άμεσοι απόγονοι τόσο των αρχαίων Μακεδόνων όπως ανέφερα, αλλά κυρίως και των νεολιθικών Βαλκάνιων κατοίκων του 7000 π.Χ.. Αυτοί λοιπόν, μετά την είσοδο των ολιγάριθμων σχετικά Σλάβων τον 6ο π.Χ, ενώθηκαν σε ένα κράμα Σλαβοβαλκάνιο, που είχε ως αποτέλεσμα την δημιουργία των σύγχρονων Σλαβομακεδόνων.
• Η δεύτερη άποψη λέει ότι οι πολυπληθείς Σλάβοι επιδρομείς συγχωνεύτηκαν και απορρόφησαν τους τότε γηγενείς (οι Έλληνες απουσιάζουν) και δημιούργησαν τους Σλαβομακεδόνες.

Την πρώτη άποψη την προωθεί το ακροδεξιό κόμμα VMRO-DPNE του πρωθυπουργού Νίκολα Γκρουέφσκι, η Σλαβομακεδονική διασπορά(maknews.com, Risto Stefov/Chris Stefou, e.t.c.) και έχει ως αιχμή το Ινστιτούτο της Εθνικής Ιστορίας (INI, Institut za natsionalna istorija) και το World Macedonian Congress. Την δεύτερη άποψη την προωθούν τα σοσιαλιστικά κόμματα και η Σλαβομακεδονική Ακαδημία Επιστημών και Τεχνών (MANU, Makedonska Akademija na Naukite i Umetnostite).

Και οι δυο απόψεις χαρακτηρίζονται από τον λεγόμενο Ιστορικό ψευδο-αναθεωρητισμό και την απροκάλυπτη επιθετικότητα προς στους γείτονες λαούς αλλά και την μεταξύ τους διαμάχη μιας και οι πρώτοι θεωρούν τους δεύτερους κατάλοιπα του κομμουνισμού και της διαφθοράς. Σημειώνω ότι αυτή η ιδεολογία καλείται επίσης ως Μακεδονισμός, Μακεδονιανισμός και Ψευδομακεδονισμός.

Ο Σλαβομακεδονισμός της ΠΓΔΜ  σε ότι αφορά την Ελλάδα  έχει 3 βασικούς θεματικούς άξονες που συμπυκνώνουν διαχρονικά τις βασικές πολιτικές και ιδεολογικές αρχές της γειτονικής χώρας:

• Τη μετονομασία της ελληνικής Μακεδονίας σε «αιγαιακή» και την προβολή της ως αλύτρωτης περιοχής και αναπόσπαστου τμήματος της FYROM.
• Την ύπαρξη στην Ελλάδα «μακεδονικής μειονότητας», η οποία μάλιστα καταπιέζεται από τις ελληνικές αρχές.
• Την οικειοποίηση των συμβόλων και γενικότερα της ελληνικής πολιτιστικής ιστορικής κληρονομιάς με επίκεντρο την Αρχαία Μακεδονία.[1]

Οι στόχοι του Σλαβομακεδονισμού  σε ότι αφορά τον Σλαβικό πληθυσμό(ΠΓΔΜ και Διασπορά) από ιδρύσεως του κράτους των Σκοπίων είναι να ανακατασκευάσουν και να επανερμηνεύσουν τα ιστορικά δεδομένα με μελέτες και  εκδόσεις τους επιχειρούν  ώστε να ανταποκρίνονται σε αυτούς.

Αναλυτικά αυτοί οι  στόχοι αυτοί είναι[2],[3]:

Η ΑΠΟΚΟΠΗ ΚΑΘΕ ΔΕΣΜΟΥ με τους  Βουλγάρους, αλλά και με τους Σέρβους, και να πείσουν το λαό ότι ανήκει σε μια χωριστή σλαβική εθνότητα, τη «Μακεδονική». Έτσι έπρεπε να «αποκαθαρθή» η ιστορία της περιοχής, όπως και ή γλώσσα, όχι μόνο από κάθε βουλγαρικό άλλα και από κάθε σερβικό στοιχείο. Όλα τα βουλγαρικά και τα σερβικά ιστορικά δεδομένα που συνδέονταν με αυτό το χώρο – είτε πρόκειται για ιστορικά γεγονότα, είτε για πρόσωπα, είτε για δραστηριότητες και έργα πνευματικά – έπρεπε να μετονομασθούν σε «μακεδονικά», προκειμένου να μπορέσουν να ενταχθούν στη νέα «Μακεδονική ιστορία» πού τώρα κατασκευαζόταν, ή, αν δεν συμφωνούσαν με το νέο ιστορικό σχήμα και τις νέες κατευθυντήριες γραμμές, να αποκηρυχθούν ως εχθρικά. Ένα από αυτά είναι το ξαναγράψιμο του μανιφέστου του Ίλιντεν όπου η γλώσσα εμφανίζεται ως «Μακεδονική» παρόλο που ήταν Βουλγαρική. 

 

Ο ΑΦΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ της Μακεδονίας και της ιστορίας της με την ελαχιστοποίηση τής ελληνικής παρουσίας σ’ αυτό το χώρο και με παρερμηνεία ή φαλκίδευση αλλά και δαιμονοποίηση του ρόλου και ειδικότερα της πνευματικής προσφοράς του Ελληνισμού, του ορθόδοξου ελληνικού κλήρου και των ελληνικών σχολείων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η δημοφιλής για τους Σλαβοαμακεδονιστές θέμα με τον τίτλο «Αντιμακεδονικός αγώνας» του μέλους του Ουράνιου Τόξου Λιθοξόου, όπου επικεντρώνεται στα γεγονότα τους Μακεδονικού αγώνα.  Εκεί φαλκιδεύονται εφημερίδες εποχής όπου παρουσιάζονται οι Βούλγαροι (κομιταζήδες και θύματα) ως «Μακεδόνες». Άλλο παράδειγμα είναι ο σφετερισμός του συμβόλου του «Ήλιου της Βεργίνας», ο οποίος δεν συναντάται μόνο στην Mακεδονία αλλά και άλλα μέρη όπου υπήρξε Ελληνικός πολιτισμός (Ακρόπολη, Σπάρτη κλπ).[4]

 

H ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΞΕΧΩΡΙΣΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ μέσω της έρευνας, κατασκευής και προβολής της ιστορικής εξέλιξης του λεγόμενου «Μακεδονικού λαού», με σκοπό να αποδειχθεί η ξεχωριστή εθνική ταυτότητα των «Μακεδόνων», αλλά και η συνοχή και η συνέχεια τους ανάλογα τον εθνομύθο. Πρέπει να σημειωθεί ότι αυτή ή προσπάθεια ακολούθησε αντίστροφη από τη φυσιολογική μέθοδο: δηλ. άρχισαν πρώτα να μελετούν τη νεώτερη Ιστορία και αργότερα στράφηκαν στη μελέτη της αρχαιότητας. Ξεκίνησαν ως μία εθνότητα που αναζητούσε αυτονόμηση και σήμερα πλέον υποστηρίζουν ότι ο πιο παλιός λαός των Βαλκανίων.

 

Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΜΙΑΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΑΛΥΤΡΩΤΙΚΗΣ-ΕΠΕΚΤΑΤΙΚΗΣ ΙΔΕΑΣ, που θα ευαισθητοποιεί τα πλήθη. Έτσι οι ιστορικοί των Σκοπίων διακηρύσσουν ότι η Μακεδονία, στο σύνολο της ότι είτε είναι  μία χώρα σλαβική και ως προς την Ιστορική της παράδοση και ως προς την εθνική της σύσταση(1ος εθνομύθος) ή είτε είναι μία χώρα αυτοχθόνων  με συνεχή παρουσία  από τους νεολιθικούς χρόνους(2ος εθνομύθος). Γι’ αυτό έπρεπε να ενωθεί και να αποτελέσει ένα ενιαίο κρατικό σχήμα. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ένα μόνο τμήμα της, το γιουγκοσλαβικό, αποκαταστάθηκε εθνικά στα πλαίσια τής Γιουγκοσλαβικής Ομοσπονδίας. Τα άλλα δύο, η Μακεδονία του Αιγαίου και η Μακεδονία του Πιρίν, θα πρέπει να αποκατασταθούν με τη σειρά τους, δηλ. να ενωθούν με τη ελεύθερη «Μακεδονία». Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το σύγγραμμα του σκληρού ρεβιζιονιστή Risto Stefov/Chris Stefou(θιασώτη του 2^ου εθνομύθου) με θέμα υποτιθέμενη  λήξη της «Συνθήκης του Βουκουρεστίου»[5].

 

Ο Σλαβομακεδονισμός είναι ένα θέμα μεγάλο που δεν μπορεί μέσα σε λίγες γραμμές να γραφτεί. Σίγουρα υπάρχουν πολλά θέματα του παρελθόντος που δεν γράφτηκαν ,αλλά σίγουρα η υπάρχουσα βιβλιογραφία τα καλύπτει[6]. Αλλά δεν είναι μόνο το παρελθόν αλλά και το σήμερα. Ο μοναδικός τρόπος αντιμετώπισης της πολιτικής του Σλαβομακεδονισμού είναι η συνεχής ενημέρωση των τρίτων μερών για αυτά τα θέματα αλλά κυρίως η ενημέρωση η δική μας. Προσεχώς θα προσπαθήσω να εξηγήσω τον τρόπο σκέψης των ξένων  σε ότι αφορά τις κοινωνικές, εθνοτικές και πολιτικές αντιλήψεις περί ταυτότητας και αυτοπροσδιορισμού, αλλά και της πολιτισμικής γενοκτονίας που υφίσταται εδώ και 60 χρόνια η Μακεδονική πολιτιστική ταυτότητα σε τοπικό επίπεδο και σε επέκταση στον Ελληνικό πολιτισμό εξαιτίας της ιδεολογίας του Σλαβομακεδονισμού και σε προέκταση της συνολικής Σκοπιανής προπαγάνδας ώστε να αντιληφθούμε το πως οι ξένοι αντιλαμβάνονται όλες αυτές τις παραμέτρους και συνθήκες που ανέφερα.

 

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1]- Μακεδονισμός:Ο ιμπεριαλισμός των Σκοπίων 1944-2006, ΕΜΣ, 2009, σελ 17

[2]- Μαρία Νυσταζοπούλου-Πελεκίδου, Το Μακεδονικό Ζήτημα Βάνιας, 1993

[3]- Yugoslav Communism and the Macedonian Question, Palmer and King,1971

[4]-http://img139.imageshack.us/img139/7573/akritasgreeksunstarcollxl4.jpg
[5]-http://www.maknews.com/html/articles/stefov/stefov78.html

[6]- Προτεινόμενη βιβλιογραφία είναι :α)Η διαμόρφωση της Σλαβομακεδονικής ταυτότητας του Σπυρίδωνα Σφέτα, β) Μακεδονισμός:Ο ιμπεριαλισμός των Σκοπίων 1944-2006 της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, γ) Ο Κ.Π. Μισίρκοφ και η κίνηση των «Μακεδονιστών» της Άννας Αγγελοπούλου, δ)Μακεδονικές ταυτότητες στον χρόνο των εκδόσεων Πατάκη και Μουσείου Μακεδονικού Αγώνα και ε) Το Μακεδονικό Ζήτημα της Μαρίας Νυσταζοπούλου-Πελεκίδου.

Advertisement